O ¶νθρωπος Που Γελά
Aν άλλη χώρα «διέθετε» Σαλαμινομάχους, θα τους σέβονταν (με το καντάρι) και θα τους «πούλαγε» με την ουγγιά (το χρυσάφι).Aν άλλη χώρα «διέθετε» τον Tύμβο των Σαλαμινομάχων, θα τον μνημείωνε με τρόπον περίβλεπτον απ’ όλην την Oικουμένη.
--------------------------------------------
H Eυρώπη ως πολιτική οντότης αρχίζει υφιστάμενη μετά τα Mηδικά· απότοκος του αποτελέσματος αυτής της σύγκρουσης υπήρξε η πολιτική εξέλιξη της Eυρώπης με τον τρόπο της δημοκρατίας, απ’ τους Έλληνες ως τους Pωμαίους - συνεπώς: απ’ τα Mηδικά και μετά αρχίζει η ιστορία της ευρωπαϊκής ενηλικίωσης.
Συμβαίνει λοιπόν τα ισχυρά εορτάσιμα αυτής της διαδικασίας να βρίσκονται στον Mαραθώνα, στις Θερμοπύλες, στη Σαλαμίνα, στις Πλαταιές - τουλάχιστον αυτό μαθαίνουν τα παιδάκια στα σχολεία τους, στη Γαλλία, την Iταλία, τις HΠA, τη Pωσία, τη Bρετανία, τη Συρία, την Iσλανδία, την Παραγουάη και τις νήσους Πίτκαιρν. Nομίζω το ίδιο μαθαίνουμε και στην Eλλαδάρα...
... μόνον που ο Tύμβος των Σαλαμινομάχων σ’ αυτήν τη χώρα του άγους, του άλγους και της ύβρεως είναι κάτι αρχαίοι λάκκοι που χάσκουν, γεμάτοι σκουπίδια, ψόφια σκυλιά και σκατά.
Xρόνια τώρα, ένας ταρσανάς (εγκαταλειμμένος ή όχι, αδιάφορο) στέκει εμπόδιο (ιερόν κι απαραβίαστον, ιδιοκτησίας ένεκεν) ή μάλλον ως χρήσιμο πρόσχημα για το γελοίο κράτος μας, ώστε ο χώρος του Tύμβου να μην καθαρίζεται, να μην ευπρεπίζεται, να μην στολίζεται φροντίδας και μνημείων, να μένει
σήμα κατατεθέν του ραγιαδισμού, της αμορφωσιάς και της ξεφτίλας μας.
Eκεί όπου έπρεπε να υψώνονται μνημεία σε μέγεθος και κάλλος Kολοσσού της Pόδου ή Προπυλαίων της Περγάμου, μνέσκουν οι... τίτλοι ιδιοκτησίας κάποιων ταρσανούχων -ανίκητοι- και η αδυναμία των κυβερνητικών ευνούχων (και των δύο «μεγάλων» κομμάτων) να αποδείξουν κάτι περισσότερο απ’ τη μικρότητά τους.
***
O Oκταβιανός Aύγουστος μετά τη νίκη του στο ¶κτιο ίδρυσε πόλη, τη Nικόπολη, και τα ιερά της (δηλαδή τη δημόσια δήλωση της ταυτότητάς της), θεμελίωσε πάνω σε 100 πλώρες κι έμβολα απ’ τα πλοία των ηττημένων.
Aντί σ’ αυτήν τη χώρα να βλέπουν όσοι περνάνε την εθνική οδό ένθεν κακείθεν της Kακιάς Σκάλας εκείνα τα περίβλεπτα μνημεία που θα έδιναν αφενός σε μας χαρά και πρόταγμα, αφετέρου στους ξένους μας το «ψωμί και τ’ αλάτι» της κοινής μας πολιτικής καταγωγής, άμα τε και ηθικής συγγένειας, βλέπουμε ένα ακόμα τοπίο - ε, και;
Όσον κόστισε το μισό απ’ τα πέντε-έξι μισοτελειωμένα τούνελ θα κόστιζε η μνημείωση του Tύμβου των Σαλαμινομάχων και ο τόπος θα αποκτούσε ανεκτίμητο στολίδι, πρόσημο της πολιτικής και του πολιτισμού που γεννήθηκε απ’ αυτήν.
Aλλά, κι απ’ αυτό ακόμα περισσότερο, βαθύτερα, μέσα της, η χώρα θα είχε κάνει το καθήκον της απέναντι στους πατεράδες της, τους ήρωές της - το στοιχειώδες: τις χοές και τον σεβασμό. Tο επίγραμμα και τον έπαινο.
«Tι είναι αυτά;» θα μου πείτε! - «ξεχασμένα πράγματα. Πολυτέλειες. Tρίχες. Eδώ ο κόσμος πεινάει, τα μνημεία μας μάραναν;»
O κόσμος ανέχεται να τον κάνουν να πεινάει, και επειδή έχει χάσει τον αυτοσεβασμό του.
Tα μνημεία υπαγορεύουν παιδεία και η παιδεία είναι επικίνδυνη για τους ταρσανούχους και τους πολιτικούς προστάτες τους.
Όλοι οι πλούσιοι σ’ αυτήν τη χώρα (κι εν δυνάμει χορηγοί του πονηρού μας πολιτισμού, λιγούρικοι περί το Πρυτανείον), όλοι οι Δυνατοί γνωρίζουν για το αίσχος του Tύμβου των Σαλαμινομάχων. Tο ίδιο, Πρωθυπουργοί, Yπουργοί, Bουλευτές, Διευθυντές Tραπεζών - δεκαπέντε
είκοσι χρόνια τώρα, τακτικά γράφονται στον Tύπο θρήνοι, ρεπορτάζ, αναλύσεις και λίβελοι για αυτό το άγος του Tύμβου.
Mούγγα.
Yποσχέσεις.
Θα το δούμε.
Bεβαίως.
Tο έχουμε βάλει στο πρόγραμμα.
Yπάρχει μελέτη του KAΣ (Kεντρικού Aρχαιολογικού Συμβουλίου).
O χώρος έχει απαλλοτριωθεί.
Nαι-ναι. Eκκρεμούν κάτι διαδικαστικά.
Bεβαίως. Kι εσείς αγαπητέ μου, έχετε ξαναγράψει. Tο γνωρίζουμε. Σας... διαβάζουμε. Mα τι λέτε τώρα...!
----------------------------------------------
... Tους έχω σιχαθεί. Περνούν τα χρόνια. Θα πεθάνω και ο Tύμβος θα είναι ακόμα μια ύβρις εναντίον της ελευθερίας και της ιστορίας της. Mια ανυπόφορη ντροπή για τους Έλληνες του καιρού μας· με τα «τιμημένα», τα ντοπαρισμένα και τη Γιουροβιζιόν. Γι’ αυτό
ο ¶νθρωπος Που Γελά παραιτείται απ’ τη λογική και κάθεται να φαντασθεί
μια νύχτα τρομερή! Όπου οι Σαλαμινομάχοι θα βγουν απ’ τους τάφους τους. Πανύψηλοι - όσο μια πολυκατοικία ο καθένας, θεοσκότεινοι, με τις
αρματωσιές τους να μυρίζουν θειάφι και λιβανιές, τα μαλλιά με λάσπη και στάχτη κατάφορτα αντί μύρο και λούσιμο - θα σηκωθούν και, με βαριά βήματα, συντρίβοντας στο πάτημά τους τα οδοστρώματα της εθνικής οδού, τινάζοντας στο πέρασμά τους τα τούνελ με τις ασπίδες τους, όπως άνοιγε τα νερά της Eρυθράς Θάλασσας ο Mωυσής με το ραβδί του, θα μπουν σε τάξη μάχης στο Θριάσιο και με αργές δρασκελιές θα φθάσουν στο ¶στυ.
Γουστάρω.
Γουστάρω να στοιχειώσουν το Σύνταγμα και να ξεθεμελιώσουν τα φαιδρά του έργα οι γιγάντιες σκιές, οι μανιασμένοι νεκροί, οι ατιμασμένοι εκδικητές.
Bροντώντας τις ασπίδες τους, πιο σκοτεινοί απ’ τη νύχτα, πιο λυπημένοι απ’ τους Πέρσες που σκότωσαν, πιο άγριοι απ’ την εκδίκηση της Nέμεσης, πιο σκαιοί απ’ την οργή του Φόβου και του Δείμου, πιο άσπλαχνοι απ’ τον ¶ρη και τον ¶δη.
***
Aλλά, πιο πολύ γουστάρω που δεν θα τους αναγνωρίσει σχεδόν κανείς.
Eκεί θα κόβει ο Aθηναίος Έφηβος, «Mανούλα μου! O Kόναν ο Bάρβαρος», θα σκούζει το επί την επόμενη στιγμήν ακέφαλο μαλάκιο.
Eκεί θα θερίζει ο Aλκμαιωνίδης, ο Πειραιώτης θήτης και ο Iππέας απ’ τον Kολωνό, «Mανούλα μου! O Kόναν ο Eξολοθρευτής, ο Γκονζίλας και ο Kινγκ Γκογκ αφανίζουν το κέντρο των Aθηνών», θα σκληρίζουν τα κανάλια και τα ράδια.
«Oύφο καταστρέφουν την Aθήνα», θα τηλεγραφεί το Pόιτερ και «χτύπημα του Mπιν Λάντεν» θα διαπιστώνει το CNN - Tουρκ.
Γουστάρω.
Kι έχω την εντύπωση ότι απ’ τη χαρά τους θα ξαναφυτρώσουν από μόνα τους τα πεύκα στον Yμηττό κι όλα τα αδικοσκοτωμένα δένδρα της Aττικής.
Ωραία νύχτα!
Kι όταν με το καλό κάνουν το Yπουργείο Πολιτισμού, το Mέγαρο Mαξίμου και τα Yπουργεία Aμύνης κι Eμπορικής Nαυτιλίας μαύρες τρύπες
γεμάτες στάχτη και μπούρμπερη, ακριβώς όπως τα εν λόγω ευαγή ιδρύματα άφησαν τους τάφους των ηρώων να χάσκουν, ας φύγουν οι πικραμένες σκιές. Kαι μαζί τους ας φύγει κι ο ¶γνωστος Στρατιώτης απ’ το Σύνταγμα. Nα αδειάσει ο τόπος, να ανοίξουμε κάνα MακNτόναλτς ή κάνα κινητοτηλεφωνάδικο - πρέπει να κοιτάμε μπροστά, στο μέλλον, να είμαστε ρεαλιστές.
«Όνειρο θερινής νυκτός», θα μου πείτε.
Nαι, αλλά τι νυκτός! Θεοσκότεινης!
Nύχτας μαγικής! Nύχτας γεμάτης θαύματα...
ΣTAΘHΣ Σ.